Die hebben we buiten gecreëerd door middel van een halve regenpijp. En wat een leuk spel levert dat op! Toen het lekker warm was, werd hij vooral gebruikt om water te laten glijden. Dit werd er dan met kleine gieters, bekertjes of emmers ingedaan. Ook de kleine rubbereendjes mochten vaak van de glijbaan.
Ook allerlei steentjes mogen er van af. De ene rolt wel, en de ander moet flink geholpen worden. Onder luid ‘hoepla!!’ glijden ze naar beneden. Kastanjes en eikels rollen meestal wel goed en die maken daarbij ook nog een leuk geluid. Dit zorgt voor een spel die maar door kan gaan. De kinderen krijgen er geen genoeg van.
Nodig:
Regenpijp
Evt. 2 teilen. Maak hier een gat in en steek de regenpijp erdoor. Dan heb je een opvangbak.
Regelmatig komen de gastkindjes binnen met stenen die ze hebben gevonden en waar ze blij mee zijn. Ook tijdens wandelingen en in de tuin wordt er van alles gezocht. Zo ook stenen.
Nu hebben we een zandbak vol zand en een tipitent vol houtsnippers in de tuin. Maar stenen nog niet. Gisteren hebben we een zak met allerlei verschillende stenen gehaald bij het tuincentrum. Deze zijn alleen nog wel erg bedekt met zand of iets dergelijks.
De kinderen hebben de stenen schoongewassen en ontdekten zo dat ze allemaal verschillende kleuren hebben. Het was heel mooi om te zien dat er gelijk van alles in de kinderhoofden bedacht werd. Zo waren het ineens geen stenen meer, maar oliebollen!
Een ander kindje verzamelde alle grote stenen in een loopkar. Wat hij er precies mee van plan was? Zijn geheim 😉
Het spel werd enorm! Zand, emmers, bakje en gieters werden erbij gehaald. Het zanderige water werd drinken (nep natuurlijk), en de stenen kon je eten (ook nep 😉 Plantjes en houtsnippers kregen water, en ook de zandbak werd ermee verwend. De kinderen stampen in het blubberige zand.
Ze vonden een slak!
We legde hem op de tafel en wachtten tot hij tevoorschijn kwam. Het was een zielige slak… toen hij zich uiteindelijk zeker genoeg voelde om te kruipen, viel hij van de tafel af. De kinderen schrokken zich een hoedje en vonden dat ik hem beter moest maken. Maar ja, ik ben geen slakkendokter. Ze legde hem op een stenen muurtje. Een van de kinderen voelde zich bijzonder aangetrokken tot de slak en ging een doekje halen voor hem. Wie weet had hij wel een paar traantjes die gedroogd moesten worden, zij ze. Ze droogde hem flink af.
Daarna wilde ze hem graag binnen verzorgen. Maar slakken leven buiten. Hij mocht weer op het randje zitten van haar. Ze liep wat heen en weer, en bedacht dat hij misschien wel gewassen moest worden. Ik vroeg aan haar of ze wel wist of de slak kon zwemmen. En ja, dat kon hij wel. Zijn zwemdiploma zat in het huisje wist ze.
Na het bad mocht hij uitrusten op het muurtje. We bekeken hem eens goed en zagen beweging in zijn huisje komen. Voorzichtig kwam zijn lijfje tevoorschijn. De slak was zelfverzekerd genoeg geworden om op pad te gaan. Hij kroop helemaal uit zijn huisje. En met zijn mooie zwarte lijfje kroop hij over het muurtje. De kinderen hielden hun adem in toen hij besloot naar beneden te kruipen. Hij werd flink aangemoedigd. Maar het ging goed! Hij kroop vrolijk verder. De kinderen beseften dat het zomaar kon dat de slak ineens in de tuin zou lopen en dat ze hem kwijt waren.
Ik kon ze geruststellen met de gedachte dat de slak misschien wel weer terug zou komen, om de kinderen op te zoeken…
