‘Hoe ga je om met kinderen’, is een belangrijke vraag als moeder en gastouder. Kinderen zijn kwetsbaar, ze weten en begrijpen soms meer dan je zou denken. Kinderen hebben ook een eigen wil, of willen dingen zelf ontdekken in plaats van dat wij ‘ouders’ de theorie uitleggen. Theorie is voor kinderen niet altijd genoeg. Ervaren, voelen, experimenteren, dat is wat een kind doet. De wereld ontdekken.

Een kind moet zich veilig en geborgen voelen om zich zelfverzekerd te voelen, om te ontdekken. Het is daarom ook van belang dat er een veilige en vertrouwde omgeving gecreëerd wordt. Dit kan door middel van werken met een vast ritme zodat het kind weet waar het aan toe is. Bij baby’s begint dit al met een ritme van vaste handelingen. Die zijn niet tijdgebonden, maar hebben wel een vaste volgorde; slapen – eten – spelen – slapen – enz. Bij een peuter kan dit worden vormgegeven door bijvoorbeeld op vaste tijden te eten en te slapen.

Ook de manier waarop je met kinderen omgaat is cruciaal, omdat dit bijdraagt aan of een kind zich op zijn gemak voelt of niet. Uiteraard spelen meer factoren een rol, zoals de omgeving en externe factoren, maar dit is zeker een belangrijk onderdeel.

Het is denk ik in de eerste plaats belangrijk om een baby en een peuter niet als baby en peuter te zien, maar als een mens! Het zijn kleine minimensen die op allerlei manieren je aandacht proberen te trekken. Door te lachen, te huilen, te brabbelen en vervolgens losse woordjes te roepen. Wel honderd keer worden woorden herhaald. Net zolang tot ze het helemaal onder de knie hebben. Heb je wel eens gezien dat als je met een kind een boek met plaatjes leest en duidelijk een plaatje benoemt, het kind zijn lippen beweegt op de manier waarop het plaatje benoemd moet worden? Let maar eens op, het is heel mooi om dit te zien. Je ziet dat kinderen er alles aan doen om de wereld zich eigen te maken. Ze willen zichzelf verstaanbaar kunnen maken, ze willen zich kunnen uiten. Communiceren met andere mensen is leuk. Een baby wordt helemaal vrolijk als het lacht, en zijn mama of papa reageert daarop. Doordat zijn papa en mama positief op hem reageren, krijgt de baby zelfvertrouwen om hiermee verder te experimenteren.

Zo kun je op alle vlakken waarin een kind zich ontwikkelt hem positief benaderen zodat het zin krijgt om zich verder te ontwikkelen. Het is wel zo eerlijk en fijn als je oprecht blij bent met dingen die een kind doet en geleerd heeft. Als je er lang bij stil staat is het kinderleven ook wel heel bijzonder. Zo’n klein handje dat met minivingers een kleine broodkruimel kan oppakken. Doe jij ze dat na? Of die eigen mening van een peuter als het schildert en echt niet een bepaalde kleur wil gebruiken. Had je dat gedacht? Of het eindeloze geduld wat ze soms hebben met nieuwe dingen proberen. Torens bouwen van duplo, of kralen rijgen. Of die intense blijheid als ze buiten zelf mogen stappen, in plaats van in de kinderwagen te zitten.

Zo kan ik nog vele voorbeelden opnoemen van de bijzondere eerste levensjaren van een kind. Probeer er maar eens op te letten en stil te staan bij zulke momenten. We leven allemaal zo gehaast, en je kijkt er zo overheen. Neem de tijd voor een wandeling en laat het kind het buitenleven ervaren. Misschien wil het wel een spelletje met je doen… Als het kind stopt, moet jij ook stoppen. En dan tegelijk weer verder lopen, totdat het kind weer stopt. En dan moet je natuurlijk ook stoppen.
Of doe samen verstoppertje, of laat het kind een boekje aan jou voorlezen. Het kind voelt zich zo gewaardeerd en voelt zich veilig om de wereld verder te ontdekken.

De schaterlach van een kind, dat maakt de wereld zoveel mooier! Daar leef je toch voor?